If I were a boy

BOHATEROWIE

Rio de Janerio, lipiec 1993

• Hej Ed! Pokopiemy? - spytał pięcioletni chłopiec
• Pewnie! Ale teraz ty stoisz na bramce!
• Co? przecież, ostatnio też stałem!
• O nie, nie, nie! - pokiwała palcem – ostatnio na bramce stał Luis, pamiętasz?
• To co robimy? Zagramy w marynarza? - spytał
• mam lepszy pomysł.
• Jaki?
• Kto ostatni na boisku ten broni! - krzyknęła i zaczęła biec
• Ej! - krzyknął i zaczął gonić równolatkę
• Pierwsza! - krzyknęła
• to nie fair!
• Jak nie fair?
• Ja musiałem jeszcze wziąć piłkę. - powiedział siadając na trawie
• ale jesteś chłopakiem – odpowiedziała siadając obok.
• A ty niby nie jesteś?
• Nie, jestem dziewczyną.
• Fee... jak to dziewczyną?
• Normalnie. - wzruszyła ramionami
• to czym ty sikasz?
• Tak jak każdy. Siadam i już.
• Ja sikam na stojąco.
• A ja na siedząco – powiedziała naśladując przyjaciela.
• To kto będzie bronić? - spytał skubiąc trawę
• To może na zmianę?
• Czyli?
• Pierw ja strzelam ci załóżmy pięć razy, potem zmiana.
• Pasuje! - klasnął w dłonie. - będę jak Pele!
• Tak, jest świetny. - mruknęła
• wiesz, jak będę starszy chciałbym grać w Realu Madryt.
• Też bym chciała, ale to niemożliwe. - mruknęła smutno
• dlaczego? Jesteś świetna, na pewno będą chcieli cię w składzie!
• Pamiętasz, że jestem dziewczyną?
• Fee... pamiętam, ale skoro ja nie zauważyłem, że jesteś dziewczyną to może oni też nie zauważą?
• Nie bądź śmieszny. Chodź, im szybciej zaczniemy, tym dłużej będziemy grać.
• To idę na bramkę.
• Uwaga strzelam! - krzyknęła, wzięła rozbieg i uderzyła w piłkę.
  
  
  10 lat później
  
  
  Rio de Janerio, lipiec 2003
• Hej Ed! Pójdziesz ze mną? - usłyszała przyjaciela
• Na boisko? - spytała wyglądając zza książki
• a gdzie indziej?
• Nie wiem, myślałam, że coś wymyślisz. - zaśmiała się
• nie tym razem.
• Pójdę, pod warunkiem że...
• co tylko chcesz. - odparł
• dlaczego?
• Dla przyjaciół wszystko.
• Oooch, kochany jesteś – podeszła i przytuliła przyjaciela – dobra, Ed koniec tych czułości, ludzie patrzą.
• Wstydzisz się mnie?
• Nie, ale... - mruknął spuszczając głowę.
• Clarice. - odparła
• tak.
• Co z nią nie tak?
• Wszystko w porządku, ale jest ostatnio...jakaś....nie wiem....dziwna?
• A co dokładniej robi?
• Wiesz, niby się spotkaliśmy kilka razy, ale nie wiem.
• Pamiętaj, że masz piętnaście lat, przecież ślubu jutro brać nie będziesz.
• Wiem, wiem. Zmieńmy temat, chodź na stadion.
• Zrobisz coś dla mnie?
• Co?
• później udzielisz mi wywia...
• nadal to dziennikarstwo?
• Zdecydowanie tak. I nie licz, że stanę na bramce.
• Jakiej bramce? Mamy mały mecz.
• To chodź, nie możemy się spóźnić – pociągnęła przyjaciela za rękę i udała się w stronę stadionu. - zajęła miejsce na widowni już wybiegli, wiadomo że była na stadionie, jak zawsze dziewczyna kibicowała najgłośniej. Mecz zakończył się zwycięstwem drużyny jej przyjaciela.
• mówiłem ci już, że słychać cię w każdym kącie boiska?
• Mówiłeś. Nie raz, nie dwa. - zaśmiała się – to co?
• Co, co?
• Wywiad? -spytała podnosząc brwi
• nie odpuścisz? - spytał
• niee.
• Dobrze, poczekaj tu kwadrans i zaraz wracam.
• Będę tu siedzieć. - mruknęła, usiadła na ławce i wyciągnęła dyktafon bez którego nie wychodzi z domu.
• Ciao bella – usłyszała i zobaczyła na ławce Paulo leżącego na boku podpierającego głowę.
• Znowu ty?
• Bella, zrozum to przeznaczenie.
• Co? - zdziwiła się – przecież przyjechałeś tu na wakacje. Do kuzyna.
• Bella, ty jesteś Włoszką i ja jestem Włochem! To przeznaczenie!
• Mała poprawka. Jestem Brazylijką, mój tata jest Włochem, co o niczym nie świadczy.
• Bella, to przeznaczenie! - powtórzył
• twoim przeznaczeniem jest zabranie stąd swojego Włoskiego tyłka i umieszczenie go w innym miejscu. - odparł Brazylijczyk krzyżując ręce na piersi.
• Ja się stąd nie ruszę! - zaprotestował siadając
• w takim razie my zmienimy lokum, chodź Ed! - wziął dziewczynę za rękę i wyszli z trybun. Poszli w stronę boiska gdzie oboje stawiali pierwsze piłkarskie kroki. Usiedli w cieniu na trawie.
• Mogę włączyć?
• Tak, pewnie. - odparł
• Szczęśliwy?
• Nie rozumiem – mruknął
• szczęśliwy z wygranej?
• Bardzo szczęśliwy. Mimo, że był to mecz towarzyski, wygrana zawsze cieszy. - uśmiechnął się.
• Chciałbyś grać w jakimś europejskim klubie?
• To moje marzenie, chciałbym by nadszedł taki dzień gdy dowiem się, że zaoferują mi transfer do europejskiego klubu. Gra w lidze takiej jak hiszpańska, angielska czy francuska to wielkie wyróżnienie.
• W jakim klubie chciałbyś zagrać? I dlaczego w Realu Madryt? - zaśmiał się
• Real Madryt to klub marzeń, wiesz grają tam najlepsi, atmosfera na stadionie... - rozmarzył się, wyłączyła dyktafon i w strzęsła przyjacielem. - co?
• Nico. - odparła śmiejąc się. - chodź wracamy. - wstała i podała przyjacielowi dłoń. Wstał dzięki jej pomocy. Szli w stronę domu dziewczyny popychając się co chwila. - kochasz ją?
• O czym ty mówisz, Ed nie rób sobie jaj.
• Pytam się czy kochasz Clarice. - powtórzyła
• noooo.....aaaaa.....czeeeeeemuuuu pyyyytaaaaasz? - przeciągnął
• bo się przyjaźnimy.
• Kumplowi bym powiedział.
• W ramach przypomnienia, to ty do siódmego roku życia uważałeś mnie za chłopaka.
• Tak. - mruknął
• co?
• tak, chyba kocham.
• To dobrze – mruknęła – chodź zrobimy pizze.
• Umiesz robić pizze?
• Przypominam ci, że mój tata jest Włochem. Chodź – pociągnęła przyjaciela za rękę i zaprowadziła do kuchni. Ubrudzeni mąką i sosem pomidorowym siedzieli na trawniku i zajadali się domowym obiadem.
  
  
  Następnego dnia
  
  
  Jak każdego dnia wstała wcześnie rano, ubrana w krótkie spodenki i koszulkę piłkarską zeszła do kuchni i zaczęła przygotowywać śniadanie dla młodszych bliźniaczek i rodziców. Gotowe naleśniki polała syropem klonowym i odstawiła obok dzbanka świeżo wyciśniętej lemoniady i pokrojonych owoców.
• Hmmm.... co tak smakowicie pachnie? - spytała jej rodzicielka
• Bongiorno! Pachnie naleśnikami
• bo to są naleśniki, tato. - rodzice usiedli przy stole, nalewając lemoniadę do szklanki w międzyczasie poszła zrobić rodzicom kawę.
• Mam nadzieję, że we Włoszech też będziesz robić tak pyszne śniadania – posłał córce uśmiech.
• Jedziemy na wakacje do Włoch? - ucieszyła się
• wracamy do Włoch – poprawił córkę
• dlaczego? - spytał smutno
• Mówiliśmy ci, że wrócimy do Włoszech.
• Tak, ale urodziłam się tu, wychowałam.
• Nie powiedzieliśmy, że wracamy na zawsze. - przytuliła ją matka
• serio?
• Znaczy się, jak będziesz pełnoletnia, będziesz mogła wrócić. - uśmiechnęła się mama
• ale to aż trzy lata.
• Szybko zleci. - pocieszył ją tata – pomyśl o tym z innej strony. Europejski football, AC Milan, AS Roma, Juve...
• ale to nie Real Madryt. - mruknęła siadając
• ale z Włoch jest bliżej do Madrytu, niż z Rio.
• W sumie, a co ze szkołą?
• Myśleliśmy, że będziesz chciała studiować w Europie. - oparła kobieta.
• Czy wy się słyszycie? Teraz idę do liceum, później studia, tak? To kiedy wrócę do Brazylii? Jak będę mieć osiemdziesiąt lat?
• Córcia, nie chcesz więcej czasu spędzać ze swoim chłopakiem? A przy okazji, mogłaś nam powiedzieć, że jesteś zakochana, nie musielibyśmy dowiad...
• nie mam chłopaka – wydukała
• Nie musisz ukrywać, wiemy że ty i Paulo jesteście razem.
• Nie jesteśmy, to że ten bęcwał myśli, że jestem jego dziewczyną, nie oznacza, że jesteśmy parą. - odparła wstając – wychodzę. Ubrała buty i wyszła z domu, szła dobrze jej znaną drogą, do domu przyjaciela, mijając małe sklepiki. Dotarła w upragnione miejsce. Zapukała, drzwi otworzyła jej niska uśmiechnięta kobieta.
• Dzień dobry – przywitała się.
• Dzień dobry,dziecko. Możesz obudzić mi przyszłą gwiazdę piłki, bo mi to jakoś nie wychodzi. - zaśmiała się
• dobrze, postaram się.
• I zejdźcie na śniadanie - zawołała za nią. Poszła do pokoju swojego przyjaciela
• wstawaj – wyszeptała mu do ucha – hej, podudka.
• Yyuuumm – mruknął
• Wstawaj! Roberto Carlos przyszedł i czeka w kuchni! - na co zerwał się z łóżka
• Mamo nie rób mi siary! - krzyknął i zaczął szukać spodni. Usłyszał za plecami śmiech – dlaczego się śmiejesz?
• Z niczego. Twoja mama kazała mi cię obudzić.
• CO?
• nie ma tu Carlosa.
• Jak to nie ma?
• Normalnie, twoja mama nie mogła cię dobudzić, ale mi się udało. Czekam na ciebie w kuchni.
• Okey. - wyszła z pokoju przyjaciela, zeszła na dół, pożegnała się z kobietą i zrobiła sobie i przyjacielowi owocową herbatę.
• To gdzie to śniadanie Ed?
• Na stole – odparł smutno
• co jest? Coś się stało? - podszedł bliżej – Hej, nie płacz – objął ją ramieniem – co się stało?
• Katastrofa.
• O czym mówisz? - spytał ściszając głos
• moi rodzice chcą wrócić do Włoch. - wydukała
• ale jak to? Przecież tu się urodziłaś wychowałaś.
• Tak, ale tylko ja jestem tak związana z Brazylią. Bo wiesz, Mona urodziła się i wychowała we Włoszech i tam wróciła studiować. Bliźniaczki też tam się urodziły i mimo, że łącznie były tam może pół roku, chcą tam wrócić, tata jest Włochem, a mi powiedzieli że jak będę pełnoletnia będę mogła wrócić.
• Ale wtedy skończysz szkołę i jak dobrze pamiętam to chciałaś studiować w Madrycie.
• Widzisz! I co ja mam zrobić?
• Zacisnąć zęby, pojechać do Włoch, pokazać im co potrafisz, na wakacje przyjeżdżać tu. A jak ja będę piłkarzem Los Blancos, ty będziesz studiować dziennikarstwo, będziemy mieszkać w Madrycie i cieszyć się życiem.
• Jako jedyny mnie rozumiesz – przytuliła przyjaciela.
• Wiem Ed, a teraz mnie puść, bo żeby być dobrym piłkarzem muszę być żywym piłkarzem. - oboje parsknęli śmiechem. Otarł łzę z policzka dziewczyny.
  
  
  czerwiec, 2004
  
  
• Jak było w szkole? - spytała kobieta, gdy dziewczyna weszła do domu, odstawiła torbę i weszła do kuchni.
• Beznadziejnie. - mruknęła, siadając przy stole.
• Co się stało? Nie możesz raz wrócić do domu i powiedzieć 'super'
• Ale oni wszyscy są tacy dziwni. - jęknęła – dziewczyny patrzą na mnie jak na wariatkę, bo lubię piłkę nożną i wiem o co tam chodzi, a nie gapię się na piłkarzy jak na ciastko z czekoladą. Zresztą co ja ci będę opowiadać.
• Niedługo koniec roku...
• nareszcie, jeszcze tylko 16 dni i wakacje.
• Kiedy wystawiają oceny? - spytała
• już są wystawione.
• To dobrze. Wyjeżdżam do bab...
• jedziemy do Brazylii? - spytała z entuzjazmem
• nie, nie. Ja wyjeżdżam, na dwa tygodnie. - odparła, dziewczynie zrzedła mina – w tym czasie nie będziesz musiała iść do szkoły
• łuhu! - mruknęła
• tylko zastąpisz mnie w piekarni.
• Ale czad. Mogę iść do siebie?
• Tak. Ja wychodzę. Daj siostrom obiad i sama coś zjedz. - to były najdziwniejsze dwa tygodnie jej życia, cieszyła się że może pracować w piekarni, ale jednocześnie smuciła, bo jej mama poleciała do Brazylii. Jedyne co ją cieszyło to myśl, że za miesiąc będzie spędzać czas z najlepszym przyjacielem. Nie słuchając wywodów matki, że to nie dziewczęce i biegając za piłką nie znajdzie męża. A po co jej mąż? W końcu ma 16 lat.
• Jeszcze dwa dni – mruknęła wiążąc buty
• koszmar – odparły siostry
• dlaczego?
• Bo opuścimy Włochy i pojedziemy do Brazylii.
• To chyba dobrze.
• No właśnie nie.
• Ja się cieszę – odparła – ubierajcie buty, odprowadzę was i pójdę do piekarni. - odprowadziła siostry, jak zawsze słuchając dlaczego Włochy są lepsze od Brazylii. Wchodząc do piekarni zderzyła się z kimś w progu – auć!
• O przepraszam, nie chciałem zrobić ci krzywdy.
• Nic się nie stało. Bardziej się wystraszyłam.
• Nie chciałem cię wystraszyć.
• Powiedziałam, że nic się nie stało. - uśmiechnął się i wyszedł – cześć tato.
• Cześć. Oglądamy dzisiaj mecz?
• Pewnie tato. Jak skończę pójdę kupić jakieś chrupki i paluszki.
• Dobrze. Bądź grzeczna.
• pa. - pożegnała ojca, włączyła komputer, ruch nie był duży, równo o 18 zamknęła piekarnię. Zrobiła w sklepie zakupy, zadowolona poszła do domu. Gdy weszła w drzwiach przywitał ją zapach pizzy. - wróciłam!
• W kuchni jest pizza! - krzyknęła matka
• Gdzie tata?
• Poszedł do baru z wujkiem.
• Dlaczego?
• Poszli obejrzeć jakiś mecz. - uśmiechnęła się
• ale mieliśmy oglądać mecz tutaj.
• Dziewczynki zaprosiły koleżanki i mają jakieś pidżama party. Widzę, że kupiłaś chrupki.
• Tak, dla siebie.
• Nie podzielisz się?
• Weź wszystko – mruknęła, zabrała kawałek pizzy i poszła do swojego pokoju.
  
  
  7 stycznia 2007
  
  
• Tato! Szybciej! Zaczyna się! - krzyknęła
• już! Niosę popcorn! - krzyknął, rozsiedli się przed telewizorem i wtedy ją zamurowało.
• O boże – szepnęła – udało mu się! - krzyknęła – tato! Słyszysz! Udało mu się!
• Co się stało? - zapytał gdy widział łzę spływającą po jej policzku.
• Udało mu się, jest w Realu.
• Kto?
• Marcelo – wyszeptała. Ich kontakt urwał się dwa lata temu, po wakacjach w Rio. Wysłała mu dwa listy na święta, na żaden nie odpowiedział. Po ukończeniu szkoły chciała wrócić do Brazylii, ale to już nie miało sensu. Postanowiła studiować w Londynie. Pierwszy rok studiów zleciał jej na zakuwaniu i ciężkich sesjach, żaden profesor nie odpuszczał twierdząc, że jego przedmiot to ten najważniejszy. Po wyczerpującym roku nadszedł czas na wakacje. Cały rok odkładała pieniądze na wakacje w Madrycie. Opłacało się pracować po zajęciach, by teraz kroczyć z aparatem przez Bernabeu. Największą frajdą była możliwość wyjścia na boisko. - gdybym mogła być chłopakiem – powiedziała do siebie, pod jej nogi przywędrowała piłka.
• Hej! Podasz?! - usłyszała znajomy krzyk – chyba, że się boisz o fryzurę. - odłożyła plecak, zrobiła dwa kroki do tyłu i kopnęła piłkę, która powędrowała w górę wprost w ręce chłopaka – Wow! Znałem tylko jedną osobę, która tak potrafi.
• I mówiłeś na nią Ed? - uśmiechnęła się
• Nie możliwe! ED?!
• We własnej osobie – piłkarz szybko do niej podbiegł i wziął dziewczynę w objęcia
• czemu nie odpisałaś na moje listy?
• Mogłabym zapytać cię o to samo. - powiedziała krzyżując ręce na piersi
• Pisałem, raz w miesiącu. Próbowałem się z tobą skontaktować w każdy możliwy sposób. Nawet przez internet. Próbowałem wszystkiego, uwierz mi. Nawet gdy twoja mama przyjechała do Brazylii, powiedziała że nie chcesz utrzymywać ze mną kontaktu.
• Co? - zdziwiła się – Marcelo, wierzę ci, bo też chciałam skontaktować się z tobą w każdy możliwy sposób. Nie wierzę, że chcieli nas rozdzielić.
• Prawdziwej przyjaźni nie da się rozdzielić. - powiedział – co robisz w Madrycie?
• Przyjechałam na wakacje.
• z...
• sama. Teraz uczę się w Londynie, rodzice z siostrami są we Włoszech. Babcia w Brazylii, chciałabym ją odwiedzić, ale dopiero we wrześniu.
• A gdzie mieszkasz.
• W małym hotelu. Czemu pytasz?
• Bo zaraz jedziemy cię wymeldować i zameldować u mnie w domu.
• CO? a moja wycieczka po Bernebeu? - spytała zaskoczona
• przypominam ci, że jestem piłkarzem i nie ma problemu bym tu przyszedł i cię oprowadził.
• Od zawsze wiedziałam, że jesteś cudownym facetem. - powiedziała mu do ucha przytulając Brazylijczyka
• powiedz to Clarice. - mruknął
• jesteście razem? - pisnęła
• tak, ale ostatnio ma jakieś humory, nie wiem co się stało i wyprzedzam twoje pytanie, Clarice nie jest w ciąży. - tylko przytaknęła głową. - chodź zbieramy się.
  
  
  Wieczorem
  
  
  Oboje zmęczeni siedzieli na trawie i ciężko dyszeli
• mówiłem ci, że potrafisz zmęczyć człowieka?
• Nooo, ale częściej mówiłeś że dużo gadam.
• Po kim tak nawijasz?
• Nie wiem. Chodź pogramy jeszcze.
• Czy ty masz jakąś granicę zmęczenia
• nic mi o niej nie wiadomo. - po kilku dniach spędzonych 'jak za starych czasów' przyszła chwila rozstania. Stojąc na lotnisku, nie odzywali się do siebie. Dziewczyna ukradkiem wytarła łzę z policzka.
• Widziałem – mruknął – nie płacz, teraz na pewno nie utracimy kontaktu.
• Obiecujesz?
• Tak. - odparł przytulając przyjaciółkę.
  
  
  Czerwiec, 2011
  
  
  Wakacje się skończył, nadszedł nowy rok szkolny i kolejne miesiące zakuwania. Bycie dziennikarką nie jest łatwe, tym bardziej sportową. Bo uważa się, że na sporcie faceci znają się najlepiej. Ich głupie pytania ' jaki kolor ma trawa?' ' ile jest bramek?' ' który piłkarz jest najprzystojniejszy?' nadszedł ostatni semestr i zadanie. Należy przeprowadzić wywiad z jakimś sportowcem, nie koniecznie znanym. Uśmiechnęła się sama do siebie. Wywiad z piłkarzem, nie byle jakim, bo Królewskim. Już wyobrażała sobie miny tych co ją krytykowali. Wywiad z jej najlepszym przyjacielem, (o czym nie każdy musi wiedzieć) sprawił, że dostała najwyższą ocenę w grupie i została zwolniona z ostatniego egzaminu.
• DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘĘĘĘĘĘKUUUUJĘĘĘĘ!!! - krzyczała do słuchawki
• Ogłuchłem przez ciebie! Wariatko! - zaśmiał się – czyli mogę do ciebie zwracać się pani dziennikarko?
• Możesz. - powiedziała dumnie – kiedy odwiedziesz mnie w Madrycie?
• Zależy kiedy mnie zaprosisz.
• Ciebie zapraszać nie muszę. Zresztą nie byłaś u nas od.....no właśnie od kiedy?
• Przyjadę na ślub. - zaśmiała się
• ale tak tydzień przed?
• Nawet dwa.
• To widzimy się za...
• widzimy się za trzy dni. - dokończyła
• a twój ten....zapomniałem imienia.
• Paulo – odparła
• a pamiętasz jak go nie lubiłaś?
• To było w dzieciństwie. Potem spotkałam go w piekarni rodziców, zmienił się – chłopak tylko głośno westchnął – nie lubisz go?
• Najważniejsze byś ty była z nim szczęśliwa.
• Pogadamy w Madrycie. Czekaj na mnie na lotnisku, wyląduje o 10. pogadamy na miejscu i już cię uprzedzę, bo mam małą niespodziankę. - powiedziała i rozłączyła się. Minęły trzy dni, które dłużyły jej się niemiłosiernie. Miała mieszane uczucia, bo cieszyła się spotkaniem z przyjacielem, z drugiej strony była smutna bo Paulo się z nią nie pożegnał i powiedział że zobaczą się dopiero na ślubie. Trzy godziny lotu spędziła na słuchaniu muzyki, mimo że preferowała rap z przyjemnością słuchała koncertu Rity Ory. Kapitan okładu poprosił by zapiąć pasy, za chwilę wyląduje na hiszpańskiej ziemi. Odprawę przeszła biegiem, by po chwili wylądować w ramionach przyjaciela.
• To co to za mała niespodzianka? - spytał gdy siedzieli w domu Brazylijczyka
• tadam! - pokazała dłoń
• no widzę, twoja ręka.
• Nie, nie. Tu – wskazała na serdeczny palec – iiii??
• widzę pierścionek. CO? ZARĘCZYŁAŚ SIĘ?? Z NIM? Z POLO? Przecież go nie cierpiałaś
• Z Paulo. Mówiłam ci, że się zmienił, jest wspaniały. Szkoda, że przyjedzie dopiero na ślub. Pomógłby mi wybrać sukienkę.
• Nie masz jeszcze sukienki?
• Jeszcze nie. Nic mi się nie podobało. - odparła smutno – ale ty mi pomożesz.
• Pewnie. Masz jakieś plany na jutro? - zaprzeczyła głową – świetnie, pójdziesz ze mną na trening?
• Na Valdebebas?
• Tak. To ja się zbieram. - powiedział wstając z kanapy
• dlaczego?
• Clarice chce z tobą porozmawiać. Nie pytaj o czym, ja wiem, ale Clarice ci to wyjaśni. - Marcelo wyszedł, siedziała chwile sama. Gdy usłyszała dźwięk otwierających się drzwi, wychyliła się by zobaczyć kto wchodzi do domu. Była to Clarice.
• Cześć – przywitała się
• Witaj – odparła i przytuliła dziewczynę – nie będę owijać w bawełnę, zostaniesz moją druhną?
• Co? ja? A-a-a-a dlaczego ja? - wydukała
• booo.... chcemy byś była ważną częścią tej uroczystości.
• A kto będzie świadkiem Marcelo?
• Jego przyjaciel David – uśmiechnęła się – będziecie ładnie wyglądać, jako nasi świadkowie.
  
  
  Tydzień później
  
  
• Marcelo? A ta? - spytała pokazując się w kolejnej, tym razem niebieskiej sukience, usłyszała chrapanie – no świetnie – mruknęła.
• Ta jest ładna, ale w tamtej zielonej wyglądałaś ładniej – odparł męski głos – przepraszam, że cię wystraszyłem.
• Nic...nic... ni..ne...nie szkodzi. - wydukała
• ty zapewne jesteś Editta – uśmiechnął się
• tak, ale mów po prostu Ed. - delikatnie się zarumieniła
• jestem Da....
• wiem kim jesteś. Pisałam na studiach felieton o Brazylijskiej reprezentacji piłki nożnej – zaczęła nieśmiało
• to co studiujesz?
• Właśnie skończyłam dziennikarstwo sportowe.
• Słyszałem o wywiadzie z Marcelo – zaśmiał się
• papla – mruknęła
• pewnie ciężko ci było wyrwać się z pracy.
• Dopiero szukam pracy. Chciałam zrobić sobie małą przerwę.
• Jak będę mógł pomóc, to śmiało.
• Dzięki, Marcelo też się oferował – odparła – czyli mówisz, że mam wziąć tamtą... miętową.
• Zdecydowanie – uśmiechnął się – ja obudzę Marcelo, a ty się przebierz, bo widzę że zakupy średnio cię kręcą.
  
  
  Wieczorem
  
  
• Paulo! Cześć. - ucieszyła się rozmową z narzeczonym
• Słuchaj, sprawy się skomplikowały.
• Co? o czym mówisz? Co się skomplikowało
• Nie przyjadę tak jak się umawialiśmy.
• Przyjedziesz w dzień wesela.
• Nie, nie rozumiesz. Wcale nie przyjadę.
• Co? - spytała zdziwiona
• to koniec tego związku, prześlij mi pierścionek na adres, który wyślę ci SMS-em. Cześć – rozłączył się, a po jej policzkach spłynęły łzy. Szybko wstała, otarła łzy, w łazience przemyła twarz zimną wodą i wyszła na podwórko, było już ciemno, usiadła na trawie i obracała w palcach pierścionek, zamachnęła się i wyrzuciła błyskotkę.
• Au! - usłyszała w dali – Ed wiem, że nie pomogłem ci w wyborze sukienki, ale czy to jest powód do rzucanie we mnie pierścionkami.... ty płaczesz? Mała co się stało?
• Zerwał ze mną, ma inną, wysłał mi SMS-em adres na który mam mu odesłać ten pierścionek, który trzymasz w dłoni. - wyjaśniła
• a to skurwiel – syknął
• no śmiało powiedz, że miałeś rację, że mówiłeś że tak to się skończy.
• Szkoda słów na takich jak on. Chodź, przytul się – dziewczyna bez słowa wtuliła się w przyjaciela – chcesz wysłać mu ten pierścionek?
• A co innego mam zrobić? - wychlipała
• mam lepszy pomysł – mruknął i wyrzucił daleko przed siebie pierścionek – i po kłopocie
• a co mu wyślemy? - spytała
• plastikowy pierścionek z automatu – zarechotał. Następnego dnia obudził ją ból głowy, w końcu przepłakała większość nocy. Podreptała do kuchni w koszulce reprezentacji swojego kraju. Słońce dopiero wstawało, niebo miało kolor błękitu.
• Już nie śpisz? - usłyszała za sobą
• co? nie. Boli mnie głowa. - wytłumaczyła
• siadaj zrobię ci kawę. Chcesz jakieś tabletki? - spytał – mogę wiedzieć z jakiego powodu boli cię głowa? Mnie zawsze dzień po locie samolotem. Wiesz, ciśnie...
• zerwał ze mną – przerwała mu – najnormalniej w świecie zostawił mnie dla innej i jeszcze wysłał mi SMS-em adres na który mam odesłać pierścionek, ale Marcelo go wyrzucił i wyślemy jakiś plastikowy.
• I prawidłowo. Znaczy, nie że z tobą zerwał, tylko ten pomysł Marcelo. - wyjaśnił – proszę twoja kawa – podał dziewczynie kubek i delikatnie się uśmiechnął.
• Dziękuję – wyszeptała
  
  
  Dzień ślubu
  
  
• Nie chcesz za mnie wziąć tego ślubu? - spytał przyjaciela odwracając się do niego przodem.
• O nie, nie. - szybko zaprzeczył – mam dość bab na co najmniej kilka miesięcy, jak nie lat.
• Myślałem, że lubisz Eda.
• Bo lubię – potwierdził – a jakie ma to znaczenie? Jest miłą dziewczyną, znam ją tydzień, to wszystko. - wzruszył ramionami
• dobra, nie wnikam. Trzymaj obrączki, zaraz musimy być w kościele. - ceremonia odbyła się w małym kościele, obecna była najbliższa rodzina i przyjaciele ci których znali zza czasów dzieciństwa spędzonego w Brazylii i prócz Davida pojawili się Pepe, Kaka i Angel Di Maria. Siedziała przy jednym stole z Nowożeńcami, ich rodzicami i świadkiem jej przyjaciela, Davidem.
• Dlaczego nie tańczysz? - spytała kiwając głową w rytm muzyki ulubionej wokalistki
• A. nie mam z kim, B. Nie potrafię, C. Jedyną rzeczą z którą umiem tańczyć to piłka.
• Ze mnie też marna tancerka. - zarumieniła się
• toooo...moooże w dwójkę nam lepiej pójdzie? - zaproponował, zgodziła się
  
  
  Pół roku później, Londyn
  
  
• o 12, w La Roche masz wywiad z piłkarzem Chealse, weź dyktafon i rób to co potrafisz najlepiej. - powiedział starszy mężczyzna
• dobrze szefie, już jadę. - odparła – a kto to.... - nie dokończyła, bo mężczyzny już nie było.
  Siedziała w małej kawiarni, obracała w dłoniach dyktafon, gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, podniosła głowę i ujrzała nikogo innego jak Davida Luiza, uśmiechnął się i zajął miejsce naprzeciw dziewczyny.
• Cześć. Nie wiedziałem, że cię tu spotkam. Mieszkasz w Londynie?
• Tak, od studiów – odparła
• kurcze, przyszedłem tu na wywiad, a spotkałem ciebie – zaśmiał się
• coś mi się wydaje, że ten wywiad ...to ze mną
• serio? - spytał zaskoczony
• tak, tu mam dyktafon, a tu mam leg....
• nie musisz mi nic pokazywać, przecież ci wierzę – zamówił wodę, a dziewczyna włączyła dyktafon, rozmawiali ponad godzinę, dopiła kawę i wyłączyła dyktafon.
• Dziękuję – powiedziała – bardzo miło mi się z tobą rozmawiało
• mogę szczerze powiedzieć wzajemnie. - uśmiechnął się
• przepraszam – powiedziała i wyciągnęła telefon, odczytała SMS-a i cicho westchnęła
• coś się stało? - spytał
• nie, chciałam iść na koncert, ale nie ma już biletów.
• Kogo?
• Rita Ora – mruknęła
• tooo, może pójdziemy razem? - spytał i pokazał dziewczynie dwa bilety.

Pierwszy oneshot za mną :)) myślę, że niektórzy domyślają się kto jest bohaterką....